Ναζιστικό Κόμμα (NSDAP)

Μετά την κατάρρευση της Γερμανίας και την συνθηκολόγηση των Βερσαλλιών το 1919, η Γερμανία, όπως και όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης νικήτριες και ηττημένες, βρέθηκε σε δεινή οικονομική θέση. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, σε μια χώρα με ταπεινωμένο εθνικό εγωισμό και με την αξίωση οικονομικών αποζημιώσεων προς τις νικήτριες χώρες είχε δύσκολο έργο. Ο κύριος όμως φόβος των γερμανικών αστικών κομμάτων έγκειτο περισσότερο στην πιθανότητα μιας σοσιαλιστικής επανάστασης και λιγότερο στην πιθανότητα των ακραίων εθνικιστών να εξεγερθούν ζητώντας την εξουσία. Έτσι στην εξέγερση των Σπαρτακιστών οι ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν θα διστάσουν να δεχτούν τη βοήθεια των Freikorps (Φράικορπς), των παραστρατιωτικών εθνικιστικών ομάδων, που αργότερα θα αποτελέσουν την πρώτη γραμμή πυρός του Ναζιστικού κόμματος.

Τα Freikorps στο Βερολίνο το 1920. Φωτογραφία: Bundesarchiv, 119-1983-0012


Τα Freikorps στο Βερολίνο το 1920. Φωτογραφία: Bundesarchiv, 119-1983-0012

Το 1923 ο Χίτλερ, ηγέτης του ναζιστικού κόμματος, εμπνεόμενος από την «Πορεία» του Μουσολίνι θα θελήσει και αυτός να καταλάβει με τη βία την εξουσία στη Βαυαρία. Το «πραξικόπημα της μπυραρίας» όπως θα ονομαστεί, θα αποτύχει και ο Χίτλερ θα φυλακιστεί μαζί με αρκετούς ακόμα οπαδούς του. Ήταν φανερό ότι δεν είχε έλθει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου. Στο διάστημα μέχρι και το 1933 το Ναζιστικό κόμμα θα κινηθεί στις παρυφές της νομιμότητας με συνεχή επιλεκτική χρήση βίας και κύρια χαρακτηριστικά τον αντισημιτισμό, τον αντικομμουνισμό και τη συνεχή επίκληση του έθνους και του λαού.

Ο Χίτλερ και μέλη του ναζιστικού κόμματος στο Μόναχο το 1930.  Φωτογραφία: https://en.wikipedia.org/wiki/Nazi_Party

Ο Χίτλερ και μέλη του ναζιστικού κόμματος στο Μόναχο το 1930.
Φωτογραφία: https://en.wikipedia.org/wiki/Nazi_Party

Παραδοσιακές στρατιωτικές και συντηρητικές ομάδες της χώρας απορροφήθηκαν και εντάχθηκαν μέσα στο ναζιστικό κίνημα. Το κατασκεύασμα του ναζισμού βασίστηκε και πάνω σε παλιότερες δοξασίες και παραδόσεις επιστροφής στη ζωή στην ύπαιθρο και την αγροτική ζωή. Ιδιαίτερα οι τελετές με πυρσούς και φωτιές τα βράδια υποδηλώνουν την προσπάθεια αναζήτησης των παραδοσιακών γερμανικών ριζών. Οι αναφορές στη γη και τη φύση αντιπροσωπεύουν το πρότυπο του αγρότη-στρατιώτη, ο οποίος πολεμά όχι μόνο για να προστατεύσει τη γη του, αλλά και για να αποκτήσει νέα γη απαραίτητη για την επιβίωσή του, για την επιβίωση του Ράιχ. Ο ναζισμός διακήρυσσε ότι το γερμανικό έθνος προερχόταν από την «άρια» φυλή που ήταν ανώτερη βιολογικά ενώ όλες οι υπόλοιπες φυλές θα έπρεπε να ταξινομηθούν σε μια κατώτερη ιεραρχική σειρά. Στα τελευταία σκαλοπάτια της ιεραρχικής κλίμακας τοποθετούνταν οι υπάνθρωποι, οι Σλάβοι, οι Ρομά (τσιγγάνοι) και οι Εβραίοι.

Το πρόγραμμα των 25 σημείων

Το 1920 το Ναζιστικό κόμμα ανακοινώνει το πρόγραμμά του, ευρύτερα γνωστό ως «Πρόγραμμα των 25 σημείων». Πέντε από τα εικοσιπέντε αυτά άρθρα (αρ. 4-8) εισήγαγαν με σαφήνεια τη ρατσιστική αντίληψη των ναζιστών για τη μελλοντική Γερμανία με ιδιαίτερη εχθρότητα εναντίον των Εβραίων.

Στο σημείο 4 αναφέρεται ότι μόνο όσοι κάτοικοι έχουν «γερμανικό αίμα» θα έχουν δικαίωμα να είναι πολίτες της χώρας. Κανείς Εβραίος δεν θα μπορεί να είναι πολίτης της Γερμανίας. Στο σημείο 6 σημειωνόταν ότι δεν μπορεί να εργαστεί σε καμία δημόσια θέση από την κεντρική κυβέρνηση μέχρι τους Δήμους της χώρας όποιος δεν είναι πολίτης της Γερμανίας. Μια αναφορά που στόχευε τους Εβραίους και εφαρμόστηκε επίσημα από το ναζιστικό καθεστώς με την ανάρρηση του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Στα σημεία 7 και 8 δηλωνόταν ρητά ότι όλοι οι «ξένοι» – «μη Γερμανοί πολίτες» θα έπρεπε να απομακρυνθούν από τη χώρα. Στο σημείο 19 υπάρχει μια ανατρεπτική άποψη για τα δεδομένα του μέχρι τότε σύγχρονου κόσμου: Η αντικατάσταση του ρωμαϊκού δικαίου, που οι γενικότερες προβλέψεις του είχαν  επικρατήσει και διαμορφώσει τον σύγχρονο κόσμο, από ένα γερμανικό «κοινό» νόμο. Ο νόμος αυτός αντλούσε τη νομιμοποίηση του από το Volk, το Έθνος.

Στα υπόλοιπα άρθρα των 25 σημείων αναπτύσσεται συνοπτικά η εθνικιστική λαϊκιστική ιδεολογία των Ναζί. Από την απαίτηση παραχώρησης στη Γερμανία εδαφών και γης (αποικίες) για το γερμανικό λαό, ο γνωστός «ζωτικός χώρος» (lebensraum), μέχρι την πρόβλεψη ότι όλοι θα πρέπει να εργάζονται χειρωνακτικά ή πνευματικά. Μια έμμεση αναφορά κατά των ανθρώπων με νοητική ή κινητική υστέρηση και εναντίον των τσιγγάνων που η ναζιστική προκατάληψη θεωρούσε ότι αποτελούσαν «βάρος» για τον γερμανικό λαό. Όλοι αυτοί θα στοχοποιηθούν από το ναζιστικό καθεστώς και θα εξοντωθούν βάσει οργανωμένου σχεδίου.